Wacan Bocah "Dhuwit Jajane Angga"

Dhuwit Jajane Angga
Dening : Naima Janatin Akbar
(kapacak ing majalah Djaka Lodang No. 7 Sabtu Wage, 13 Juli 2019)

“Angga, sangu maeme daklebokake njero tasmu ya.” swarane ibune Angga esuk iku sadurunge Angga budhal sekolah.
Angga sing isih sarapan sega goreng lawuh endhog ceplok mung meneng bae. Praupane loyo, ora nduwe semangat.       
“Ngga, ngapa kok kowe ora semangat? Apa kowe lara?” pandangune ibune Angga.
Angga isih meneng bae.
            “Ngga, kowe ki sabenere ana masalah apa? Mbok omong ngono lo. Yen kowe meneng bae, ibu dadi bingung.”
            Angga wis mari anggone maem sega goreng. Dheweke njur ngombe teh anget saka cangkir ana sacedhake. Teh anget iku digawe ibune nalika Angga isih adus mau.
“Ibu ora nambahi dhuwit jajanku,” semaure Angga.
            Ibune Angga ambegan landhung. “Ngga, ibu bisa nambahi dhuwit jajanmu, nanging taun ngarep, ora saiki. Amarga gajine ibu karo bapak lagi bisa tambah yen awal taun...”
            “Ibu ora niyat nambahi...” semaure Angga karo mripate mlorok.
            “Taun ngarep mung kurang seminggu maneh, ngga. Sasuwene iki dhuwit jajanmu lak wis akeh. Kowe bae sing boros nalika jajan,”
Saiki lambene Angga malah mecucu. “Rega-rega jajan ana sekolah akeh sing mundhak, bu. Aku dadi ora bisa jajan akeh maneh,”
            “Entenana seminggu bae,” wangsulane ibune Angga.
Angga njur nyalim lan ngambung astane ibune, pratanda wis siyap budhal nyang sekolah. Ibune mung gedheg-gedheg ngrasakake Angga sing boros anggone jajan.
Angga budhal sekolah numpak sepedha. Sadurunge nyengklak ana sepedha, lambene Angga isih mecucu. Dheweke nesu amarga panjalukane tambah dhuwit jajan wiwit seminggu kepungkur ora dituruti ibune. Angga ngono murid kelas 4 SD. Angga bocah sing pinter, sregep, lan ora nakal, nanging boros. Dhuwit jajan njaluke akeh, kamangka saka omah wis digawani sangu maem karo ibune.
***
            “Ngga, ayo tuku penthol daging nyang kantin-e bu Marni,” pangajake Revan, kanca sakelase Angga, nalika jam ngaso ana sekolah.
            Angga kelingan yen rega penthol daging mundhak, lan dheweke durung antuk tambahan dhuwit jajan. Yen dhuwit jajan-e sing ana dianggo tuku penthol daging, dhuwit jajan-e bakal entek ora ana sisane. “Aku dina iki ora jajan, van.” semaure Angga rada abot, amarga sabenere dheweke ya kepengin tuku penthol daging.
“Kowe ngajako kanca-kanca liyane bae ya,” semaure Angga maneh.
            “Ya wis. Aku dakngajak kanca-kanca liyane,”
Angga mesem krungu jawabane Revan.
Bubar Revan metu saka kelas, Angga mandengi Faris sing isih ana njero kelas. Faris katon mbukak kotak. Angga penasaran iku kotak apa, mulane dheweke nyedhaki bangkune Faris karo nggawa kotak maem-e...
            “Kowe gak jajan, ris?” pitakone Angga nalika Angga wis lungguh ana cedhake Faris.
            Faris mesem marang Angga. “Gak, ngga. Sasuwene iki aku jarang jajan ana sekolah. Karone ibuku lak wis nggawani aku sangu maem iki...”
            Angga mandengi kotak sing dibukak Faris mau. Jebul isi kotak iku sangu maem-e Faris. Angga kaget nalika ngerti isi kotak maem-e Faris sega putih, tempe, lan sambel teri. Beda banget karo isi kotak maem-e dheweke sing isine sega putih, mie goreng, 3 urang goreng, lan endhog dadar. Sangu maem-e Angga luwih enak tinimbang sangu maem-e Faris.
            “Faris, ijol-ijolan lawuh, yuk.” pangajake Angga marang Faris.
            “Lawuhku mung tempe karo sambel teri. Hla lawuhmu enak-enak ngono, ngga. Kan ora imbang, tapi njomplang.” Faris njur ngguyu.
            Angga melu ngguyu krungu jawabane Faris. “Ora masalah. Aku pengen ngicipi sambel teri-mu. Ibuku jarang nggawe sambel teri,”
            “Ya wis. Ayo. Iki sambel teri gaweyane ibuku,”
            Faris menehake separo sambel teri-ne kanggo Angga. Angga menehake 1 urang goreng lan separo mie goreng-e kanggo Faris. Kekarone njur ngrasakake lawuh asile ijolan.
            “Sambel teri-ne enak,” kandhane Angga bubar ngrasakake sambel teri-ne Faris.
            “Dakkira rasane sambel teri-ne ibuku ya ngono-ngono bae.”
            “Iki amarga aku jarang maem sambel teri. Mula rasane dadi enak, ris.”
Ganti Faris sing ngrasakake urang goreng-e Angga. “Urang gorengmu ya enak, ngga.” Faris meneng sedhela. “Iki amarga aku jarang maem urang goreng.”
Kekarone njur ngguyu kemekelen.
“Kena ngapa kowe jarang jajan ana sekolah, ris?” pitakone Angga marang Faris.
            “Bapakku kerja serabutan, dene ibuku penjahit. Gajine kerja serabutan karo njahit ora bisa tetep. Apa maneh iki sepi pesenan njahit. Masku saiki kelas 3 SMP, nyedhaki ujian kelulusan. Masku sing kelas 3 SMP butuh ragad luwih akeh tinimbang aku sing kelas 4 SD. Apa maneh yen mengko masku mlebu SMA, mesthi ragade tansaya akeh. Mulane aku jarang diwenehi dhuwit jajan karo bapak ibuku. Luwih apik dhuwit jajanku dianggo tambah-tambah kebutuhan saben ndina ana omah...”
Krungu jawabane Faris, Angga ngrasa salah marang ibune. Yen dibandhingake Faris, dheweke jelas luwih menak. Wis antuk dhuwit jajan, isih ditambah sangu maem saka omah sing lawuhe enak-enak. Apa maneh dheweke anak tunggal, lan bapak ibune kerja kabeh.
***
            Seminggu sabanjure, nalika Angga arep budhal nyang sekolah...
            “Ngga, iki tambahane dhuwit jajanmu...” Ibune Angga ngulungake tambahan dhuwit jajan kanggo Angga.
            Angga ora gelem nampa. “Angga wis ora perlu tambahan dhuwit jajan, bu.”
            “Hla kena ngapa, ngga?         
“Angga beja bisa antuk dhuwit jajan karo sangu maem sing lawuhe enak-enak. Kancane Angga ana sing jarang antuk dhuwit jajan lan sangu maem-e lawuhe prasaja.”
            “Kowe tenan ora gelem nampa iki?”
            Angga gedheg-gedheg, njur mesem. Ora let suwe ibune dirangkul.
Ibune Angga mesem kebak rasa seneng. “Ibu melu seneng krungu keputusanmu. Artine kowe wis ngerti kepriye kahanane pawongan sing ora semenak awake dhewe...”
(Cuthel)

Komentar