Dening : Naima
Janatin Akbar
(kapacak ing majalah Djaka Lodang Edisi No.15
Sabtu Legi, 8 Sept 2018)
Dina isih sore. Langit katon ireng lan peteng. Persis kaya perasaane Sunarsi sing ireng
lan peteng. Ana bab sing njalari perasaane Sunarsi dadi mangkono, yaiku bab
katresnan. Katresnan-e Sunarsi sing gedhe marang anak-anake. Rong sasi kepungkur,
Sardi, anak ragile,
ninggalake omah amarga wis rabi. Dadi wis rong sasi Sunarsi
urip ana omah karo
bojone bae. Ora gampang anggone Sunarsi nglalekake anak-anake. Dheweke asring kelingan
jaman mbiyen bareng anak-anake.
Sunarsi ngusapi praupane nganggo tangan
lorone.
“Piye ya
kahanane anak-anakku saiki? Anak-anakku padha kelingan karo aku opo ora?
Anak-anakku saiki lagi nduwe gaweyan opo bae?” batine Sunarsi.
Asline wajar yen wong tuwa mikirake kahanane anak-anake.
Nanging pikirane Sunarsi wis
kebangeten.
Barjo, bojone Sunarsi sing umure rong taun saknduwure Sunarsi, jarang ngeling-eling urip jaman mbiyen
bareng anak-anake. Manut Barjo,
yen anak wis omah-omah wis gak perlu dipikir abot. Mikir jaman
mbiyen mung nggawe pikiran tansaya semrawut lan mumet. Nanging... Barjo ya tetep nduwe rasa
katresnan marang anak-anake.
“Anak-anakmu wis padha sukses. Awake dhewe ora
kangelan urip. Geneya kowe isih ngeling-eling
jaman mbiyen?”
Barjo omong
marang bojone ing salah sawijining dina.
“Aku ya bingung. Sing jelas aku kepikiran terus marang
anak-anakku.”
“Luwih penting mikir urip ing jaman saiki.
Kedadeyan sing mbiyen ora
perlu dipikir,”
Sunarsi ora kumecap apa-apa.
***
Sunarsi
ana sangisore wit jambu. Sunarsi nyaguhi pesenane Bu Nanik wingi sore. Mbah
putri umur 67 taun iku
wis biyasa nampa pesenan
jambu. Jambu ana ngarep omahe pancen katon seger-seger lan nyenengake. Sapa sing
ndelok mesthi bakal seneng lan kepengin
ngicipi.
Siji,
loro, telu, papat, lima, enem, pitu, wolu… Sunarsi lali. Dheweke wis ora eling maneh piro cacahe
jambu abang sing
mlebu ing njerone kresek ireng sing dicekel. Wit jambu kang njalari
konsentrasine dadi buyar. Dheweke banjur mandengi salah siji cabang-e. Wis
ora salah maneh. Sisa tali tambang sing mbiyen digunakake kanggo
dolanan bandulan anak-anake
isih katon jelas. Sisa tali tambang iku pancen wis lusuh, nanging manut Sunarsi kenangane
ora bakal lusuh.
Akhire
Sunarsi miwiti ngetung jambu maneh cacah selawe.
“Kulanuwun, mbah si…”
Sunarsi
setengah kaget. “Nggih, bu nanik. Monggo…”
“Wonten selangkung jambu mbah?”
“Wonten bu. Niki sampun wonten
selangkung jambu,”
Mbah Sunarsi
ngulungake kresek ireng sing sanjerone ana
jambu cacah selawe. Bu Nanik banjur ngulungake dhuwit kanggo mbah Sunarsi. Mbah
Sunarsi nampa dhuwit kanthi rasa seneng.
“Matur nuwun, bu.”
“Sami-sami. Kula pamit
rumiyin nggih mbah,”
“Nggih bu,”
Sabanjure bu Nanik mulih, eluhe
Sunarsi tumetes.
Mbiyen. Jaman anak-anake durung padha nyambut gawe.
Jaman anak-anake durung ana sing rabi. Wit jambu iku dadi papan dolanan anak-anake.
Anake ana lima, telu
lanang lan loro wadon. Saben sore, anak-anake asring dolanan ing sangisore wit jambu.
Dolanan bandulan, playon,
dhelikan, gobak sodhor,
ula ula an, lan liya-liyane. Wit jambu iku pancen dadi wit sing
kepenak kanggo dolanan
bocah-bocah. Ora mung lima anake, bocah-bocah tangga teparo ya padha
seneng dolanan ing sangisore wit jambu iku. Sunarsi bungah banget jaman iku. Apa maneh yen wayah panen
jambu, bocah-bocah tansaya akeh sing teka amarga padha ngapeki jambu.
Nanging saiki wis seje. Akeh jambu sing ceblok nyang lemah, lan sing njupuki ya mung Sunarsi.
Sunarsi kaya dilalekake dening urip. Sepi njalari ati
lan pikirane. Dheweke banjur ngrintih, ngrasa ora nduwe arti apa-apa lan ora nduwe
kuasa apa-apa. Tansaya suwe, eluhe sing
tumetes saka mripate tansaya akeh. Saiki mripate Sunarsi wis teles.
“Ora kaping
pisan iki Sunarsi nangis jalaran wit jambu,” batine Barjo sing ana teras omah.
Saiki sedhihe
Sunarsi tansaya kebangeten. Barjo kepengin sedhihe
Sunarsi
diganti karo kasenengan. Mulane, dheweke mlebu nyang njero omah,
banjur nggoleki bak perkakas ing sacedhake pawon. Gak nganti limang
menit, alat sing digoleki wis ana. Gergaji dicekel tangan tengen, kapak dicekel
tangan kiwa.
“Kerjoanmu ndang dibuyarne. Ndang
dijupuki jambu-jambu sing diperlokake. Ora suwe maneh aku arep nebang wit
jambu iki,”
Sunarsi kaget ngerti bojone ujug-ujug teka.
“Ya,
aku arep nebang wit jambu iki supaya kowe ora sedhih maneh,” omongane
Barjo
teges
lan tenanan.
Sunarsi ora ngira yen bojone bakal nebang wit kenangan
iku. Kamangka Barjo
nebang wit jambu mung amarga siji alasan, yaiku supaya Sunarsi ora sedhih. Sunarsi
salah tampa. Bojone dianggep ora ngregani kenangan. Sunarsi
karo bojone padu sawetara wektu.
“Ayo diomong
apik-apik ana njero
omah,” Sunarsi aweh
jawaban karo setengah
nggeret tangane bojone.
Barjo manut. Kekarone njur omong-omongan luwih kepenak ana njero omah.
“Ora masalah yen wit jambu kae ditebang.
Nanging ojo ditebang kabeh.”
“Ngono ya kena. Aku ora bakal nebang
kabeh. Njur piye, kowe lila?”
“Aku bener-bener lila yen ora ditebang kabeh.”
***
Srengenge wis ndelep ing sisih
kulon. Sunarsi ndelok wit jambu saka cendhela omahe. Wis rong sasi kepungkur
anggone bojone nebang wit jambu. Udan riwis sing mudhun saka langit nggawe telese
tipak wit jambu sing ditebang.
Mripate Sunarsi pancen awas. Pucuk godhong thukul ing
tipake wit jambu sing ditebang. Pucuk godhong iku nyenengake atine. Pucuk
godhong iku ndadekake pangarep-arep anyar. Dheweke ngarep yen pucuk godhong iku
bisa dadi ketel, lan tansaya suwe bisa thukul jambu sing seger-seger, banjur
bisa dadi papan dolanan karo kumpul putu-putune.
Sunarsi lan Barjo pandeng-pandengan, njur
mesem.
Kekarone banjur rerangkulan raket kaya
manten anyar. Dina-dina chandake anak-anake lan wit jambu wis ora dipikir tenanan dening Sunarsi. Barjo dadi melu seneng.
(Cuthel)
Mantep Dik
BalasHapus