Crita Romansa "Putri Tidur"

Putri Tidur

Dening : Naima Janatin Akbar

(kapacak ing majalah Jayabaya No. 41 Minggu II Juni 2019)

Setu awan sapungkure mulih kerja saka sekolahan SMA, nalika tumuju parkiran, aku kaget krungu pitakonane mbak Fitri, “Santi, kowe pacare Bhanu Respati?”

Loro alisku meh gathuk. “Pacar? Krungu jeneng Bhanu Respati wae lagi iki, mbak.”

“Iki lho wacanen.” Mbak Fitri nduduhake sacuplik crita ana wattpad nyang aku.

Irah-irahane crita iku bisa dakwaca cetha, Kanggo Kembang Atiku : Santi.

“Mbak Fitri, sampeyan apa penggemar-e Bhanu Respati?”

            “Iya. Aku seneng karo tulisan-tulisane Bhanu Respati wiwit jaman SMA,”

            Aku ambegan landhung. “Pantesan. Sampeyan mesthi ngetutake crita-critane ya?”

            Mbak Fitri manthuk-manthuk. “Ya kudu. Pancen penggemar-e kok.”

            “Tenan ta kowe ora kenal karo penulis iki?”

            “Mbak Fitri kok takon maneh. Tenan mbak, aku krungu jenenge ya lagi iki.” Aku njur ngathungake driji telunjuk lan tengah saka tangan tengenku. “Swearrr...!!”

            “Sing dakbingungi, kok jenenge padha karo jenengmu?”

“Halah mbak, jenengku iki akeh sing madhani. Dadi... gak perlu digawe heboh.”

            Mbak Fitri mandengi aku kanthi praupan tenanan. “Sek ta lah. Kowe apa ora penasaran geneya jeneng tokoh ceweke padha karo jenengmu?”

“Gak blas, mbak. Wis ya... aku dakmulih,” Aku gage munggah nyang jok sepedha motorku, ninggalake mbak Fitri sing kayane isih durung percaya karo aku.

            “Awas lho ya yen kowe kenal.” Swarane mbak Fitri isih bisa dakrungu. Nanging aku panggah nerusake laku, nyengklak sepedha motor...

Aku ngono modhele cuek, malah jarene kanca-kancaku kadhangkala aku keliwat cuek. Dadi... yen ana gosip-gosip ora cetha utawa kabar burung, aku ora nate nggape, ora nate ngurusi, lan males ngrembug. Titik.

Aku dadi asisten-e mbak Fitri ana TU SMA rong taun pungkasan iki. Aku ngewangi ngetik-ngetik, dene mbak Fitri ngurusi administrasi.

            Bengine. Mbak Fitri dolan nyang omahku. Sing dirembug marai aku kepengin ngalih wae. Sapa maneh yen dudu penulis sing dirembug awan mau...

            “Mbak Fitri... mbak Fitri... gak ana bahan rembugan saliyane iku ta?” batinku.

            “San, wacanen iki. Saiki critane si cowok wis nglamar si Santi.” kandhane karo mepet-mepet aku. Sajake pengin banget supaya aku melu ketarik.

            Aku mung bisa mringis. “Aduh, aku males maca, mbak. Tenan.”

            Mbak Fitri ambegan sedhela. “Ngene wae. Kowe dakcritani kisah nyatane penulis iki. Gelem ya? Oke gelem.”

            Aku mung bisa pringisan maneh.

            “Critane ngene... Aku nduwe kanca SMA jenenge Vina, Vina nduwe kanca jenenge Rara. Aku gak kenal Rara. Manut kandhane Vina, Rara iku nunggal SMP karo penulis iki, lan penulis iki wis suwe nyenengi cewek. Nanging Vina lan Rara gak ngerti, kisah nyatane penulis padha karo crita iki apa ora...”

            “Oh.” Mung iku tanggepanku.

            “Kok mung ‘oh’ ta?”

            “Hla aku kudu piye, mbak? Aku pancen ora seneng drama-drama romansa mengharu biru ngono iku...”

            “Coba eling-elingen. Apa ana kanca lanangmu sing kira-kira wis suwe ngesir kowe?”

“Gak ngerti aku, mbak.”

            “Kakean cuek kowe, san. Mula ora bisa peka karo gelagat cowok sing ngesir kowe...”

            Aku ngangkat pundhakku loro-lorone njur dakudhunake maneh. Tanpa perlu njawab apa-apa.

            “Weleh... weleh... mas Dhana. Potone sapa iku, mas?” takonku marang mas Dhana sapungkure aku teka nyang markas komunitas Jumat Barokah. Jumat Barokah ngono komunitas sing isine para remaja, mahasiswa, lan diwasa mudha, pokok sing durung ningkah. Sabenere komunitas iki ya nggandheng pawongan sing wis ningkah, nanging sing wis ningkah akeh-akehe gak gelem, jarene isin awor bocah-bocah. Kegiyatane bagi-bagi rejeki nyang kaum dhuafa saben dina Jumat. Rejeki iku bisa arupa sega bungkus, jajanan, bubur kacang ijo, kolak, buah-buahan, sembako, utawa dhuwit. Hmm masiya saka njaba aku katon cuek, nanging aku perhatian marang pawongan-pawongan sing kurang mampu...

            Mas Dhana sing kacamata-nan, rambute gondrong, lan pakulitane kuning iku kaget krungu pitakonanku. Salembar foto cewek embuh fotone sapa sing maune diiling-ilingi cepet-cepet dilebokake nyang dhompete. Mari ngono, praupane malih abang kebak rasa isin.

            “Sepurane, mas. Sampeyan dadi isin hehehe...” ujarku cepet-cepet karo dakselingi ngguyu. Hla mas Dhana isih meneng, nggawe aku ngrasa kliru wae.

            “Alah gak apa-apa. Wis biyasa kok. Biyasa ditolak cewek. Hahaha...”

            “Ora percaya aku. Nggantheng-nggantheng kaya sampeyan ora mungkin ditolak cewek. Aku ki lho mas sing cetha ditolak cowok. Aku jones, alias jomblo ngenes...”

            “Jebule ana sing senasib karo aku. Kene-kene, crita nyang aku...”

            Saknalika mripatku melek amba, lan kupingku mekrok amba. Yuh mongkog eram aku enek pawongan sing gelem ngrungokake crita ngenesku. Apa maneh ora aku sing njaluk, nanging dheweke sing nawani.

            “Aku seneng karo mas Gian sing saiki ana Bandung...” swaraku melas.

“Hla ya digoleki kontak-e ta, san. Jaman saiki lo gampang nggoleki medhia sosial-e saben pawongan. Bisa nggoleki liwat facebook, twitter, instagram, path, lan liya-liyane.”

            Aku unjal ambegan abot. “Wis kabeh medhia sosial dakjajaki. Nanging blas ora bisa daktemokake jenenge. Pancen, mas Gian iku pawongan sing njaga privasi banget.”

            “Ora ana kulawargane ing kene sing nduwe nomer telpune?”

            Aku gedheg-gedheg. “Kabeh kulawargane wis pindhah nyang Bandung,”

            “Wiwit kapan pindhahe?”

            “Aku lali. Sing cetha wis suwe...”

            Mas Dhana unjal ambegan. “Hmm wis suwe ya...”

Aku mleruk. “Lha yo, mas. Terus aku kudu piye?”

            “Tenang, san. Jodhoh gak akan kemana.”

            “Alah mas... Tikungan-e iku lo sing dimana-mana.”

            Mas Dhana gedheg-gedheg. “Masiya tikungan dimana-mana, masiya tikungan sangsaya ngeri, masiya akeh rintangan, yen dheweke wis katulis ing Lauhul Mahfuz dadi jodhomu, ya bakal dadi jodhomu.” Swarane mas Dhana teges.

            Mas Dhana menyat ninggalake aku, njur nyiap-nyiapake jajanan sing ora suwe maneh bakal dibagek-bagekake nyang kaum dhuafa bubar Ashar mengko. Awakku mung meneng njegreg jalaran kedher krungu ukarane mas Dhana sing pungkasan. Ukarane nunjem atiku, nganti palung atiku sing paling njero.

Senin candhake. Kaya biyasane yen dina Senin esuk ana upacara ing latar sekolahan SMA. Mula esuk iku budhalku rada gasik tinimbang dina-dina liyane Senin.

            Tekan sekolahan SMA, hla kok isih sepi. Jan sepi banget. Ing kantor TU mung ana aku. Ing ruwang guru malah durung ana sapa-sapa. Sing wis ana pak pesuruh karo pak penjaga malam. Kadingaren budhalku paling esuk? Ah... gara-gara ngipiku mau bengi. Ngipiku mau bengi durung mungkur, hla kok jam telu esuk mau dumadakan aku tangi. Sing nggawe aku mangkel, bubar ngono aku ora bisa turu maneh...

            Metu saka ruwang TU, ana sing nggeblog gegerku saka mburi...

            “Santi, kene lo dakkandhani.” Jebul sing nggeblog gegerku mbak Fitri.

            “Kandhani apa, mbak?”

“Wis, ayo!” Tanganku digeret mbak Fitri lungguh ing lungguhan ngarepe madhing sekolah, sing ora adoh saka ruwang TU. Aku manut wae. Idhep-idhep mbak Fitri bisa dakanggo kanca omong-omongan, tinimbang dhewean ora cetha...

Mbak Fitri mbukak wattpad, njur nduduhake nyang aku critane mas Bhanu Respati sing irah-irahane Kanggo Kembang Atiku : Santi. Aku mesem kecut.

            “Wacanen. Hot tenan iki, san. Saiki lo si Santi nampa lamaran-e si cowok. Hmm ya ampun... so sweet pol...”

            Bathuke mbak Fitri gage dakdemek. “Mbak, awakmu ora panas. Kok tingkahmu wiwit gak cetha ngono. Eling mbak, iku mung khayalan.”

            “Oalah san... Pisan wae po’o kowe nanggepi kanthi positif? Hiihhh...” Mbak Fitri njur nggeget untu-untune.

            “Eh mbak, ayo nyang lapangan. Mending suwe ngenteni nyang lapangan tinimbang suwe gak cetha ana kene.” Mbak Fitri dakajak nyang lapangan.

            Tanpa njawab apa-apa mbak Fitri ngetutake aku sing wis mlaku dhisik tumuju lapangan. Lapangan sekolahan ora sepi kaya nalika aku lagi tekan sekolahan mau, nanging wis lumayan rame, masiya akeh-akehe isih murid-murid sing bakal dadi petugas upacara.

            Ing tengah-tengah upacara aku ora uwis-uwis eyel-eyelan karo mbak Fitri. Perkarane isih panggah, yaiku perkara Bhanu Respati. Mbak Fitri nate krungu yen sekolahan bakal ketekanan penulis, lan penulis iku bakal dadi Guru B.Indonesia. Aku ora percaya...

            “Perkenalkan... Saya Giandra Dhananjaya, biasa dipanggil pak Gian. Kalau di komunitas Jumat Barokah saya dipanggil Dhana, karena juga ada nama Gian di komunitas tersebut. Saya akan menjadi Guru B.Indonesia di sini menggantikan pak Catur yang sudah pensiun. Oh ya, nama pena saya Bhanu Respati...” Dumadakan keprungu swara iku saka mikrofon sing dianggo sambutan pembina upacara mau.

Dheg! Kaya ana bledheg ngampar-ampar atiku ing wayah esuk.

            “Mas Gian... kapan balimu mrene?” swaraku alon.

Ora let suwe kabeh sing ana ngarepku dadi peteng, njur ora ana sing bisa dakeling-eling maneh. Tangi-tangi aku wis ana UKS, lan ing cedhakku ana pak Gian lan mbak Fitri.

Pak Gian mandengi aku. “Santi, kowe gelem dadi ibune anak-anakku?”

Aku ngowoh mandengi pak Gian sing ora kacamata-nan lan rambute malih cepak.

“San, didangu pak guru iku lho...” ujare mbak Fitri karo ngampet ngguyu.

            “Gelem... pol.”

“Kaya putri tidur wae kowe, san. Tangi-tangi dilamar pangeran...” ujare mbak Fitri isih karo ngampet ngguyu.

Aku mesam-mesem. “Ngipiku mau bengi dadi putri tidur sing dilamar pangeran nggantheng kedadeyan tenan...”

Aku, mbak Fitri, lan pak Gian ngguyu kepingkel-pingkel...